01 mrt BLOXXS
Zomaar een week
Als pedagoog kom ik regelmatig op de groepen. De kinderen zien mij dan natuurlijk af en toe voorbij komen. Het ene kind kent mij al wat beter dan het andere kind.
Deze week kwam ik op verschillende momenten op verschillende groepen zomaar even binnen wandelen Wat kan ik er toch ontzettend van genieten als er dan kinderen op mij af komen lopen om een praatje te maken.Het ene kind slaat een arm om je heen, de andere kijkt nog even af. Kinderen die vragen hoe je heet, met speelgoed aan komen sjouwen of een kunstje voordoen. Het is mooi om te zien hoe verschillend alle karakters zijn en hoe kinderen op elkaar en op de volwassenen om hen heen reageren.
Op de peutergroep in Cuijk ga ik even op de grond bij de kinderen zitten. Een meisje komt met een boekje aan wandelen en vraagt of ik voor wil lezen. Binnen korte tijd zitten er 6 peuters om me heen aandachtig te luisteren. We hebben het over kleding, kleuren en emoties. Er wordt nog een boekje gehaald. Na deze twee boekjes trekt iets nieuws de aandacht. Een pedagogisch medewerker is bezig met het vouwen van de was. Ze doet dit op kindhoogte en blijft daardoor ook beschikbaar voor de kinderen. De kinderen willen dan ook meteen helpen.
Verbazingwekkend netjes zijn de kinderen hiermee bezig. Vol trots op hun prestatie. Twee kleine dagelijkse activiteiten waarbij de betrokkenheid van kinderen heel hoog was.
Ook in Uden loop ik zomaar even binnen. Een pedagogisch medewerker zit bij de kinderen op de grond, terwijl een ander ervoor zorgt dat de spullen voor het fruit eten vast worden gehaald. De kleine baby’s liggen veilig in de buurt van de pedagogisch medewerkers, terwijl de dreumesen volop aan het spelen zijn. Ik ga er even tussen zitten. Eén van de dreumesen laat me zien wat voor blokken hij heeft. 
Samen bouwen een torentje. Al gauw komen er nog een paar kinderen kijken. Vol aandacht voor wat we aan het doen zijn en het vervolgens zelf proberen.
Bij de peutergroep in Uden speel ik mee buiten. Eén van de peuters vraagt of hij iets uit de schuur mag. We gaan samen kijken en hij kiest twee verkeersborden uit. Even later roept hij: “Kijk Rian, ik ben een trein”. De twee verkeersborden houdt hij horizontaal vast en maakt hiermee draaiende bewegingen. Vol trots “rijdt” hij rond in een trein. Ik kan een lach niet onderdrukken bij zoveel fantasie.
Bij de BSO in Uden worden allerlei kunstjes vertoond en bij de BSO in Cuijk beland ik tussen een aantal kinderen in een spelletje Uno. Tussen al deze gezelligheid maak ik een praatje met de kinderen en observeer ik de sfeer op de groep. Van de pedagogisch medewerkers hoor ik hoe het met hun en met de kinderen gaat. Opvallendheden, zorgen, kwaliteiten, alles komt in meer of mindere mate voorbij. Het geeft me een inkijkje in de belevingswereld van de kinderen en of zij goed in hun vel zitten. Uiteraard zoveel mogelijk spelenderwijs.
Tussendoor doe ik een kleine aanpassing in het beleid en sta ik ouders te woord. Ik sluit aan bij een peutervergadering (Blij door hoe goed deze verliep en nog steeds lachend om de droge humor van collega’s).
De GGD komt nog even langs en stuurt ons een goed inspectierapport (trots op team XXS!). Aan het eind van de week blijkt het coronavirus ook in Nederland te komen en lijkt het ons verstandig hier ook een protocol op te schrijven.Ook de verhuizing in Uden komt steeds dichterbij en de verbouwing in Cuijk loopt ten einde. De nieuwe groepen worden door iedereen enthousiast en mooi ingericht.
Zo is er alweer een week voorbij gevlogen. Een week waarin ik hoop een stukje persoonlijke groei bij kinderen en pedagogisch medewerkers op weg te hebben geholpen. Een week waarin ik hoop ouders te hebben ondersteund en gerustgesteld. Een week vol ideeën, afstemming en diversiteit.
Maar vooral een week waarin ik weer heel veel plezier heb beleefd aan mijn werk.